Ο μέτοικος

Δημήτρης Χριστοδούλου

Σαν σύννεφο απ' τον καιρό μονάχο μες τον ουρανό
πήρα παιδί τους δρόμους.
Περπάτησα όλη τη γη μ' ένα τραγούδι στην καρδιά
και τη βροχή στους ώμους.

Μ' αυτά τα χέρια σαν φτερά που δεν εγνώρισαν χαρά
πάλεψα με το κύμα.
Κι είχα βαθιά μου μια πληγή, αγάπη που δε βρήκε γη,
χαμένη μες το κρίμα.

Με πρόσωπο τόσο πικρό από τον ήλιο το σκληρό
χάθηκα μες τη νύχτα.
Κι ο έρωτας με πήγε κει που 'χα στα χείλη το φιλί,
μα συντροφιά δεν είχα.

Με την καρδιά μου μια πληγή, περπάτησα σ' αυτή τη γη
που είχα να τη ζήσω,
μα μου τα πήραν πονηροί το όνειρο και την αυγή
και φεύγω πριν αρχίσω.

Σαν σύννεφο απ' τον καιρό, μονάχο μες τον ουρανό
θα 'ρθω ξανά κοντά σου.
Μέσα σε κείνη τη βροχή, που σ' άφησα κάποιο πρωί
κι έχασα τη ζωή μου

Θα 'ρθω ξανά απ' τα παλιά σαν το πουλί απ' το νοτιά
την πόρτα να χτυπήσω.
Θα 'ναι μια άνοιξη πικρή, που όλα θ' ανοίγουνε στη γη
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω