Κορίτσια της συγνώμης

Πάνος & Χάρης Κατσιμήχας

Αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη μου
κάπου το ξέρω καλά από παλιά.
Nα με κοιτάει όπως οι γκρίζες οι κοπέλες που μ' αγάπησαν
κάτι χλωμές, κάτι χοντρούλες με γυαλιά.

Αυτές, που δεν τους ρίχνεις δεύτερη ματιά,
ξενοδοχεία της αγάπης νυχτωμένα.
Που περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά
φεύγεις και σε κοιτάνε λυπημένα

Το ξέρουν από την αρχή, μα πάντα ελπίζουν,
όταν σου δίνουν με αγωνία το φιλί τους.
Το βλέπουν μες στα μάτια σου, το βλέπεις στα δικά τους
ένα σωρό "τελειώσαμε" η ζωή τους.

Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια,
ένα "τελειώσαμε" κι εγώ μες στη ζωή σου.
Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου.

Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος,
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι.
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι.

Κορίτσια της συγγνώμης, μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει.
Κορίτσια γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό,τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει

Κι απ' ό,τι μού' μεινε ετούτο το τραγούδι σας δίνω απόψε,
που μονάχος ξενυχτάω, μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι,
είναι το χάδι και τα λόγια, που χρωστάω.
Είναι το χάδι τ' απαλό, που σας χρωστάω.