Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει

Γιώργος Ανδρέου

Στους εθνικούς σου δρόμους λάστιχα σκασμένα 
και ζώα σκοτωμένα.
Στου κράτους σου τους νόμους όνειρα κλεμμένα,
χαρτιά σημαδεμένα.
Πολίτες δίχως πόλη, οπλίτες δίχως βόλι,
οι λίγοι ψυχωμένοι κι οι άλλοι ξοφλημένοι.

Πού ’ναι το φως σου το κρυμμένο,
αυτό που χρόνια περιμένω;
Εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις 
μόνο για λίγο ξαποσταίνεις.
Άντε, κουνήσου και νυχτώνει κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι.

Τα μαγικά σου βράδια σκουπίδια και ρημάδια, σκυλάδικα, σκοτάδια.
Της ψήφου τα στραβάδια, του γήπεδου κοπάδια σού κλέβουνε τα χάδια.
Αρχαία μεγαλεία, ερείπια, σχολεία,
τα αγάλματα σωπαίνουν κι οι ποιητές πεθαίνουν....

Πού ’ναι το φως σου το κρυμμένο, αυτό που χρόνια περιμένω;
Εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις μόνο για λίγο ξαποσταίνεις.
Άντε, κουνήσου και νυχτώνει κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι.
 
Και μη μου πεις ξανά ποιος φταίει κι έχουμε μείνει τελευταίοι.