Γέρασε η γιορτή

Αγνώστου 

Καημένη μου έρημη καρδιά, 
θυμάσαι που είμαστε παιδιά κι είχαν φτερά οι ελπίδες; 
Είχα πάντα τον ήλιο συντροφιά κι απόμακρα απ’ τη συννεφιά, 
με χάιδευαν οι αχτίδες… 

Τώρα όλα φύγανε και που να πήγανε; 
Η μέρα πέρασε,γέρασε η γιορτή. 

Καημένη μου έρημη καρδιά, 
θυμάσαι εκεί στην αμμουδιά, που χτίζαμε παλάτια;
Γλάροι πετούσαν κι έστελναν φιλιά, 
σε μένανε το βασιλιά, με τα αθώα μάτια… 

Τώρα όλα φύγανε και που να πήγανε; 
Η μέρα πέρασε, γέρασε η γιορτή...