Φώντας Λάδης Ξεπρόβαλα από του καιρού τα βάθη,
Γραικό με λένε, Έλληνα, Ρωμιό,
μ' ακόμα τούτο εδώ δεν έχω μάθει
ποιος είμαι αυτή την ώρα που μιλώ.
Μες στον καθρέφτη, Ελλάδα μου, κοιτώ.
Τα πρόσωπά σου βλέπω ένα-ένα.
Μα εγώ διαλέγω το πιο ταπεινό,
αυτό που άστραψε το Εικοσιένα.
Το ένα χέρι μου στο Δυο Χιλιάδες
και τ' άλλο στο σπαθί του Διγενή.
Δικό τους με ζητούν πολλές Ελλάδες,
που πρέπει μια στο τέλος να γενεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου