Μάτια ολοκαυτώματα

Ρηνιώ Παπανικόλα

Δε θέλω τώρα να ξυπνάω
τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας.
Δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές και τις κουβέντες τις μεγάλες,
κουβέντες που δεν λένε τίποτα

Δε θέλω τρίμματα
θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα

Και μια συνηθισμένη καλημέρα.

Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων που σαν γυρνάνε απ’ το ταξίδι τους διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου.

Κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους.