Γκιουλ Τζαμάλ

Λίτσα Χαρμαντά

Σβήνουν οι ομορφιές μπροστά σ’εσέ,

η Λεϊλά,η Αϊσέ
Λάμπεις σαν ήλιος μέσα στα χρυσά
σαν μπαίνεις στο χαρέμι του πασά.


Αχ, Γκιουλ Τζαμάλ,
θα γίνω χότζας στο τζαμί
Αχ, Γκιουλ Τζαμάλ,
να σε ξυπνώ κάθε πρωί
Με τους αμανέδες μου και με τους γιαρέδες μου
και τις προσευχές μου με σαμπάχ.
Λίγο να με λυπηθείς και κοντά μου πια να’ρθεις,
Έλα αν πιστεύεις στον Αλλάχ.


Μάτια σαν τα αστέρια του ουρανού,
μου πήραν την καρδιά το νου.
Έχεις κόκκινα χείλη ρουμπινιά,
Που έχουν ξετρελάνει τον ντουνιά.

2 σχόλια:

staxti είπε...

Aυτό το τραγούδι το πρωτάκουσα από ένα φίλο και το έχω συνδέσει με τη φωνή του.Μέσα από το μπλογκ σου να του ευχηθώ να είναι γερός και να τον ευχαριστήσω για τις όμορφες στιγμές.
Ίσως να περάσει από δω.

Φώντας είπε...

Simple έγραψες για μια ακόμη φορά.
Τα πρώτα διαμάντια των αγνώστων ποιητών με κάνουν σίγουρο ότι δεν θα κατεβάζω το δωδεκάθεο σκοντάφτοντας συνέχεια σε "ποιητές","προέδρους", "αγωνιστές" και το κακό συναπάντημα. Τρέχω να το βάλω πρώτο στο πάνθεον των "φωνταριστών"