Τότε κι εγώ

Κώστας Ντόλκος

Όσο να στρέψω τη ματιά
σαν τις παλιές ταινίες
γέμισε ο κόσμος άξαφνα
με φάλτσες αρμονίες.

Ρήτορες που`χουν χάρισμα
δεινής βραδυγλωσσίας
υμνούν την επιφάνεια
σε βάρος της ουσίας.
Γυρίζουνε ακάλυπτοι
ζευγάδες και παπάδες
μοστράρουν στα '' παράθυρα ''
τρανοί παραμυθάδες.

Παντού αθώοι ένοχοι
και τίμιοι παπατζήδες
τουμπάρουνε τους αφελείς
κι όσο εγώ τους είδες.

Τότε κι εγώ

Των σοφών την αμάθεια
στων νεφρών την ακράτεια
σε Πιλάτια λεκάνη βουτάω,
των τρελών την παραίσθηση
-πες την έβδομη αίσθηση-
μες στο χέρι σαν Βρούτος κρατάω.
Στης σεμνής αστρογένεσης
και αδέκαστης νέμεσης
την τυχαία συνεύρεση ελπίζω,
τα υπόγεια ρεύματα
σε χαρτιών περισσεύματα
με '' επιστρέφω σε λίγο '' στηρίζω.